Soulful Sadhak

I sometimes hear people say around here that it is so hard to practice around people that are not practitioners and that they need to find a more practice-suited environment. This always confuses me a bit. Off course, it can be helpful to find favorable conditions for personal growth, but in the end, if you do away with everything that does not help your practice, just to replace this with things that you think do suit your practice, you are no better than all those people you left behind. We do not practice to replace all things we think are 'bad' with things we consider 'good'. We are still trying to get rid of the things we don't like in order to replace them with things we do like. We are still caught up in hatred and greed. We are still caught in attachment. You can even be a monk and have done away with all worldly affairs, just to become attached to the simple monastic life and still not be a real practitioner. No, we do not practice to replace good with bad,

This morning after I woke up and was getting ready for the day I felt some tension coming up. It was the same tension I had been feeling regularly the past months and had been trying hard to get over. I thought to myself: 'Oh no, not again. Why is this tension here? It should not be there. Not after all this time and all this effort. What on earth do I have to do to get rid of this?' All these thoughts and more flashed through my head in mere seconds, all similar to the thoughts I had been having the months before. 'Ok, just relax. But what if that does not work. What if I am just trying to run away from it?' But then another thought came to my head. Yesterday I was reading about the Ebola outbreak in Western Africa, about how it is completely out of control and how the whole health care, in fact whole countries are falling apart. And then I thought: 'Gee, these guys have something to worry about. And look at me, still worrying about the same silly thing, some tensi

Weet je, heel mijn leven lang droeg ik een zakdoek in mijn broekzak. Waar ik ook ging, wat ik ook deed, ik had altijd mijn zakdoek mee. Zelfs toen ik een tiener werd, en zakgeld kreeg, dan dacht ik er toch nog eerder aan om mijn zakdoek in mijn broekzak te steken dan mijn portefeuille. En toen de gsm opkwam, durfde ik mijn gsm wel al eens thuis laten (ik was nooit iemand die met de massa meeheulde, weet je), maar mijn zakdoek, nee, die moest ik altijd bij hebben. Zo had ik het van mijn vader geleerd. Hij had ook altijd een zakdoek bij zich. Altijd als ik voelde dat er snot in mijn neus zat, moest ik snuiten. Dat snot hoorde daar immers niet, het was vies, het irriteerde me. En elke avond, wanneer ik weer maar eens naar een volgesnoten zakdoek keek, dacht ik: "Dat blijft maar komen. Wanneer gaat dat nu eindelijk eens gedaan zijn? Wanneer ga ik nu eindelijk eens vrij kunnen ademhalen?" Nee, ik deed het niet voor mijn plezier die zakdoek in mijn broekzak steken. Eigenlijk wou ik