Zakdoek leggen - Een verhaaltje over je neus snuiten

Weet je, heel mijn leven lang droeg ik een zakdoek in mijn broekzak. Waar ik ook ging, wat ik ook deed, ik had altijd mijn zakdoek mee. Zelfs toen ik een tiener werd, en zakgeld kreeg, dan dacht ik er toch nog eerder aan om mijn zakdoek in mijn broekzak te steken dan mijn portefeuille. En toen de gsm opkwam, durfde ik mijn gsm wel al eens thuis laten (ik was nooit iemand die met de massa meeheulde, weet je), maar mijn zakdoek, nee, die moest ik altijd bij hebben.

Zo had ik het van mijn vader geleerd. Hij had ook altijd een zakdoek bij zich. Altijd als ik voelde dat er snot in mijn neus zat, moest ik snuiten. Dat snot hoorde daar immers niet, het was vies, het irriteerde me. En elke avond, wanneer ik weer maar eens naar een volgesnoten zakdoek keek, dacht ik: "Dat blijft maar komen. Wanneer gaat dat nu eindelijk eens gedaan zijn? Wanneer ga ik nu eindelijk eens vrij kunnen ademhalen?"

Nee, ik deed het niet voor mijn plezier die zakdoek in mijn broekzak steken. Eigenlijk wou ik het helemaal niet, maar het snot bleef komen, dus ik moest mijn neus blijven snuiten. En elke dag hoopte ik dat het de laatste keer zou zijn dat ik mijn zakdoek in mijn broekzak zou steken, maar de dag dat ik hem niet meer nodig had, kwam nooit.

Onlangs las ik op Wikipedia dat een mens meer dan een liter snot per dag produceert. Een liter! Elke dag! Moest ik dat allemaal uitsnuiten? Dat was toch onbegonnen werk? Nogal logisch dat ik zakdoek na zakdoek vol snoot. En meer nog, ik las dat snot de belangrijke functie heeft van de lucht in je neus te filteren. Waarom snoot ik het dan altijd maar weer uit?

Vanaf die dag was ik vrij van mijn zakdoek. Eindelijk kon ik vrij ademhalen, zonder mij zorgen te hoeven maken over snot. De dag was eindelijk gekomen, maar niet zoals ik het verwacht had. Oh, het snot kwam nog steeds, maar ik dacht: "Laat het daar maar zitten, het zit daar goed. Waar heb ik me toch al die tijd druk over zitten maken?"

Het klinkt als een stom verhaaltje, maar eigenlijk gaat het met veel dingen in ons leven zo. Er is iets dat ons irriteert, dat er volgens ons niet hoort te zijn, en dag in dag uit zijn we ertegen in de weer. En elke dag hopen we er voor eens en van altijd vrij van te zijn, maar elke dag komt het terug. We beseffen niet dat het eigenlijk iets heel natuurlijks is, en dat we er eigenlijk helemaal geen vat op hebben. En de voornaamste reden dat het een probleem is, is dat wij het als een probleem beschouwen, en de enige oplossing voor zo'n uitzichtloze situatie is dan ook te stoppen het als een probleem te beschouwen en het te nemen zoals het is.

De Dalai Lama zou ooit gezegd hebben: "Als er een probleem is, is er een oplossing. Als er geen oplossing is, is er geen probleem." Dus asjeblieft, maak niet heel je leven een gevecht tegen windmolens, vecht niet elke dag tegen dingen waar je toch geen vat op hebt, en die er eigenlijk niet toe doen. Vrij ademhalen kan je niet niet door elke dag weer je neus te snuiten, je raakt niet noodzakelijk ergens vanaf door je er elke keer weer tegen te verzetten. De grootste obstakels zijn niet degene die de wereld elke dag op je afstuurt, de grootste obstakels zijn degene die je elke dag zelf in je eigen broekzak steekt.