Soulful Sadhak

Al jarenlang lijd ik aan sociale angst. Voilà, het is eruit. Mogelijk verbaast dat u. Ik denk niet of dat ik dat al aan veel mensen heb verteld. Om eerlijk te zijn, ik heb het ook jarenlang bij mezelf ontkend en gedaan alsof het er niet was. Theorie Sociale angst of sociale stress is een conditie waarbij de eenvoudige aanwezigheid van andere mensen je stresseert. Sociale angst is meer dan gewoon verlegenheid. Het is een pathologische aandoening waarbij je je moeilijk kan ontspannen in de aanwezigheid van anderen en je je constant zorgen maakt over hoe je je moet gedragen. Het is pathologisch in die zin dat je rationeel beseft dat het onzinnig is, maar dat je er geen controle over hebt. Je lichaam interpreteert de aanwezigheid van anderen eenvoudigweg als een stressprikkel, als een bedreiging. Voor mensen met deze conditie is het vermoeiend om zich onder de mensen te begeven. Ze moeten steeds op hun hoede zijn. Hechte vriendschappen sluiten is moeilijk, laat staan relaties. Als kind of

Zoals ik reeds schreef in mijn vorige blogpost , had mijn overweging om monnik te worden, het verlangen naar een relatie in mij aangewakkerd. Dit was een verlangen waar ik nooit veel aandacht aan had besteed, waarvan ik zelfs bij momenten beweerde dat ik het niet had, maar nu werd ik er plots onzacht mee geconfronteerd. De afgelopen maanden voelde ik dit verlangen dan ook heel sterk. Thuis in België probeerder ik wel, maar tegen beter weten in, want ik had niet echt het gevoel dat er veel mensen daar met dezelfde dingen bezig waren als ik. Dus toen ik naar Indië vertrok, hoopte ik in mijn achterhoofd toch een mooie, gelijkgestemde ziel tegen te komen. Ik ben hier ondertussen twee maanden, en ik het niet het gevoel dat het iets gaat worden. Ik ben veel aantrekkelijke vrouwen tegengekomen, de een al meer dan de ander, en ik heb veel goede banden gesmeed, maar toch is er nooit iets meer van gekomen. Doch, zong niet iemand ooit: You can’t always get what you want, but if you try, sometimes

Veel meer dan een uiterlijke reis door een enorm (en) kleurrijk subcontinent, is mijn reis door India ook een innerlijke reis. Iedereen die ik hier tegenkom lijkt op zoek te zijn naar zichzelf, op de meest uiteenlopende manieren. Om mijn innerlijke reis beter te begrijpen, is het denk ik belangrijk dat ik eerst wat meer uitleg geef bij mijn beslissing om naar India te komen, en vooral, om geen monnik te worden, zoals ik lang dacht te doen. Tijdens mijn verblijf in Plum Village voelde ik nooit de behoefte om verder te gaan en in te treden. Ik denk dat mijn eigenzinnige en eigenwijze aard mij tegenhield om mij volledig over te geven aan de gemeenschap. Een paar weken na mijn thuiskomst van Plum, kwam echter voor het eerst de gedachte in mij op om in te treden. Je moet zeker eerst iets missen om de waarde ervan in te schatten. Ik heb altijd een hang gehad naar spiritualiteit, zelfs als klein kind al, en ik voelde die diepe behoefte om een spiritueel leven te leiden, een leven dat ‘anders’

What makes up the essence of a true spiritual life? When is one truly religious? How often should one pray or meditate? Just how much good must one do unto others? You can do a lot of good deeds, but you may do it just for reputation. Some people seem to be very devout, but there prayer may be shallow. In fact, one can meditate the whole day and not do any real spiritual practice. And I have met taxi drivers and shopkeepers in my life that were much more religious than some of the monks I have met. I think the core of religious life is not in how much one prays or meditates, not even in how much time you devote to selfless service, rather it stems from the attitude in which these things are done. This is for instance why Jesus says (Mt 6:5) only hypocrites are praying on the street corner in order to be seen. He knows when one’s spiritual life is shallow. Then what makes up this religious attitude? What is the core of a religious life? To me, to be really spiritual means to no longer p