Je bent goed genoeg - Lessen van een gebroken hart

Zoals ik reeds schreef in mijn vorige blogpost, had mijn overweging om monnik te worden, het verlangen naar een relatie in mij aangewakkerd. Dit was een verlangen waar ik nooit veel aandacht aan had besteed, waarvan ik zelfs bij momenten beweerde dat ik het niet had, maar nu werd ik er plots onzacht mee geconfronteerd. De afgelopen maanden voelde ik dit verlangen dan ook heel sterk. Thuis in België probeerder ik wel, maar tegen beter weten in, want ik had niet echt het gevoel dat er veel mensen daar met dezelfde dingen bezig waren als ik. Dus toen ik naar Indië vertrok, hoopte ik in mijn achterhoofd toch een mooie, gelijkgestemde ziel tegen te komen.

Ik ben hier ondertussen twee maanden, en ik het niet het gevoel dat het iets gaat worden. Ik ben veel aantrekkelijke vrouwen tegengekomen, de een al meer dan de ander, en ik heb veel goede banden gesmeed, maar toch is er nooit iets meer van gekomen. Doch, zong niet iemand ooit: You can’t always get what you want, but if you try, sometimes you get what you need. Hoewel het niet gemakkelijk was, ergens ben ik blij om mijn mislukte romantische avonturen. Het dwong mij om diep te gaan, maar ik heb er veel uit geleerd over mezelf, en het heeft mij vooral geleerd mijzelf te accepteren.

Het eerste dat ik leerde, na een eerste keer afgewezen te worden, was dat dit verlangen in mij veel te sterk was. Je mag je leven en je geluk niet afhankelijk maken van het feit of iemand jou op een bepaalde manier ziet of niet. Geluk moet je in jezelf zoeken, en als daar een relatie bijkomt is dat fijn, maar als je niet van jezelf houdt, als je niet lekker in je eigen vel zit, zal je je leven lang afhankelijk zijn van anderen, of je nu een relatie hebt of niet. Hieruit trok ik in het verleden wel eens de conclusie dat ik helemaal geen relatie nodig had, maar met vallen en opstaan leer ik de gulden middenweg te bewandelen. Dat is ook waar het in boeddhisme rond draait.

Ik moest kalmeren en tot mezelf komen. Toen kwam de vraag naar boven: waarom is dit verlangen naar een relatie zo overdreven sterk? Naast een natuurlijke hang naar intimiteit, besefte ik dat ik me ook wilde bewijzen. Ik ben 28 en heb nog nooit een serieuze relatie gehad. Ik wilde bewijzen dat ik het kon, dat ik ook met een aantrekkelijke vrouw kon zijn, dat ik niet die nerd was die sommigen dachten dat ik was. Ik realiseerde me dat al mijn amoureuze escapades in het verleden altijd gedreven waren geweest door dit verlangen. Maar ik besefte ook: tegenover wie probeer ik me eigenlijk te bewijzen? Is er iemand die er een probleem mee heeft dat ik geen relatie heb? Wie ligt daar wakker van? Mijn vrienden niet. Ik ben blijkbaar de enige. Ik ben toch goed zoals ik ben, er scheelt niets met mij. Ok, ik ben geen casanova, maar daarom ben ik toch geen minder persoon?

In mijn pogingen mezelf te bewijzen, liet ik me leiden door de gebruikelijke cafépraat over vrouwen verleiden. Ik probeerde, vlot, verleidelijk en aantrekkelijk te zijn, en het spel zo en zo te spelen dat ik een vrouw kon ‘vastkrijgen’. Ik realiseerde me echter dat ik iemand probeerde te zijn die ik niet was. Ik ben niet de meest vlotte, leuke of sexy persoon. Ik ben eigenlijk vrij introvert, stil en serieus en zelfs verlegen. Ik werd me ervan bewust dat het enorm veel energie kost om iemand te proberen zijn die je eigenlijk niet bent. Ik begon ook te begrijpen, dat, als ik ooit een vrouw zou vinden, ze van mij zou moeten houden om wie ik was. En als dat niet zo is, wel, dan is ze misschien niet de juiste persoon voor mij. Ik moet niet constant proberen mezelf te verkopen. Dat is zo vermoeiend en leidt tot zoveel frustratie. Ik moet gewoon mezelf zijn en erop vertrouwen dat een connectie er vanzelf komt, of niet.

Naast mezelf accepteren, leer ik ook, beetje bij beetje accepteren dat ik niet alles onder controle heb. Als mijn avances mislukken, heb ik de gewoonte om enorm kwaad op mezelf te worden en mezelf te bekritiseren omdat ik het weer verprutst heb. Maar het is zo vermoeiend om constant te leven met de gedachte dat je alles onder controle hebt, dat jij degene bent die alles gefikst moet krijgen, want dan is het ook allemaal jouw fout als het mislukt. Beter dan zelf God te spelen, is het te vertrouwen in de ondoorgrondelijke wegen van God, er niet te blijven over zitten nadenken en het nemen zoals het komt.

En zo leer ik beetje bij beetje loslaten en mezelf accepteren. Mezelf accepteren is een nieuw thema voor mij. Het kwam pas sinds een paar maand op de voorgrond, nadat ik besliste van geen monnik te worden (cf. mijn vorige blogpost), en een goede vriend uit Plum Village mij een boek over zelfacceptatie cadeau gaf. Het is een thema dat wellicht nog zal terugkeren. Ik leer bij, maar met vallen en opstaan. Wie weet vind ik een vrouw, wie weet leef ik de rest van mijn dagen zonder. Het is allemaal ok. Ik ben ok zoals ik ben. Ik zal nog vaak voor een vrouw vallen, ik voel dat mijn hart vol liefde is en dat ik die liefde wil geven. En noodzakelijkerwijs zal mijn hart nog vaak gebroken worden, maar het is ok, dat is het leven. Beter het te leven dan er te veel over na te denken en jezelf heel de tijd op je kop te geven. You can’t always get what you want, but if you try sometimes, you get what you need.