Liefste Ellen
Liefste Ellen,
Ik werd vandaag wakker
en jij niet meer
Ondraaglijk gaat
het lijden over en weer
Ik was half verdoofd
Jouw vuur was al gedoofd
Jij kon geen pijnstillers vragen
Jouw pijn was niet te verdragen
Hoe kan ik voortleven
als jij, tot wanhoop gedreven,
door wonden die lagen te gapen
terwijl ik lag te slapen
ons midden verliet
Hoe ga ik om met dit verdriet?
De één viert z’n trouw
de ander dompelt zich in rouw
Ze bouwen een huis
maar jij kwam niet voorbij de ruwbouw
Een kind wordt geboren
een kind overlijdt
En wij zitten hier
met wroeging en spijt
Het is een geschiedenis die zich herhaalt
hebben wij dan allemaal gefaald?
Of was het misschien wel de maatschappij
die geen plek heeft, voor mensen als jij?
Op wie zullen we het steken
Kunnen we de cirkel doorbreken?
Je nam je antwoorden mee in het graf
Hoe maken wij ze nu verder af?
Ik wil vloeken, dit is hard
Kreeg je maar een nieuwe start
Ellen, ik wil voor je leven
en andere kansen geven
die jij niet hebt gehad
omdat het leven jouw vergat
We gaan je niet vergeten,
Ellen, je moet weten
Ik wil me door elk moment
diep laten raken
En dan zullen we
opnieuw kennismaken
Als ik leer zien, door pijn en door smart,
draag ik je mee, in het diepst van mijn hart
Ter nagedachtenis van Ellen Van den Broeck (1977-2024)
Ik vernam het nieuws over Ellen juist nadat ik ontwaakte van een operatie. Mijn jongere broer was juist getrouwd, en mijn neef was juist vader geworden. En Ellen was een huis aan het bouwen, maar dat huis zou niet afraken. Het leven zit vol tegenstrijdigheden, pieken en diepe dalen. Dat probeerde ik in dit gedicht te vatten.
ReplyDelete